Yorgundu Kadın...

Kadın hoş kadın kendince güzel.Kadın çok düşünceli.Çayından büyükçe bir yudum aldı .Belli ki sıcaklığından  ağzı yandı.Yürek yanığının yanın da ağzı mı yanmış duymadı ruhu acıyı.Gözleri iri iriydi.O Kadar çok hüznü barındırıyordu göz bebeklerinin harelerinde.

Acıyı yudumlamaya o kadar alışmış ki yorgun bedeni minicik mutluluğu görse  eminim kaldırmaz bünyesi.Ne kadar zamandır oturuyordu hiç etrafına bakınmadan kendi içinde geçmişte şimdi ki an da belkide gelecekte yorgun gezintiler içindeydi.

Bundan sonrası nasıl olacaktı acaba birazcıkta olsa hayat çizgisi yolunda düz ilerleyebilecekmiydi?Sanmıyordu böyle gelen böyle giderdi düşüncelerin de .Öyle çok isterdim ki yanına gidip bir iki kelime ile söze başlayıp benimle konuşup dertlerini anlatmasını.

Belki birazcıkta olsa içini dökmenin rahatlığı yansırdı güzel yorgun yüzüne.Onunda peşinde koştuğu koşupta yakalayamadı umutları vardı mutlaka.Belli ki kavuşamadığı umutlarını yeşertemeden sarartmıştı.Tıpkı sararıp dalından kopan hüzün yaprakları gibi...

Gözü saate takıldı baktı kıpırdadı yerinde usulca.Belli ki gitme vakti geldi.İstemedim gitmesini kalmalıydı daha biraz daha .Belki yorgun hüzünlü yüzünü aydınlatıp ufacık bir gülümsemenin kırıntısını oturtabilirdim dudağının kenarına.İşte yine bir dar zaman çarkları içinde öğüttü hayat onu ve de beni ve de hepimizi...