Hüzün Mevsiminde Demlenir Çayım...

Hüzün demli çayımı yudumluyorken sensiz.

Semaver sinesini kavuran ateş benim.

Olmadığın demlerde çayım renksiz desensiz.

Gamzenle tütsülensin veda vakti kefenim.

Sanki bir şiir sözü çay desenli gülüşün.

Renk ahenk harmanına gül usaresi sızar.

İçini dolduransın vuslata dair düşün.

Yüreğime saklan ki değmesin sana nazar.

Baharı müjdelerken erguvan kokan dallar.

Benim baharım öksüz ve çayım hüzün demli.

Hasret iklimlerinde sana değgin masallar.

Demliğimin nefesi buğu buğu elemli.

Çayın nağme olduğu bestenin billûr sesi,

Emsali bulunmayan gamzenden ilham alır.

Dudaklara değince ince belli busesi,

Sel gider de hayalde gamzenin izi kalır.

Hazan zamanı düşer dalların hayalleri.

Hüznüme ortak olur üşüyen kuru dallar.

Ve baharı beklerken Nedim’in nihalleri.

Seni içinde gizler çay suretli masallar.

Çayımın rengi hüzün hasretken ellerine.

Ellerin ki her zaman yüreğimin üstünde.

Karıştın taptazeyken hazan mesellerine,

Bayram sandığım demde ellerime küstün de…

                                                                                 Zakir.....