Çok tanıdık bakıyorsun bana deniz.
Tıpkı çocukluğumda baktığın gibi.
Çok tanıdık bakıyorsun.
Sen o denizin kıyısı mısın?
Yüzün biraz degişmiş,kokun da.
Yine de sensin tanıdım.
Şu sarı, şu mavi, şu beyaz sandal.
O zaman da dururdu üzerinde.
Yine duruyor, beyaz olanın da.
Küçücük bir çocukken çekilmiş.
Bir resmim var siyah beyaz.
Kardeşlerim, arkadaşlarim ve ben.
Hepimiz çocuk, kürekleri kim çekerdi?
Resimde görünmüyor.
Kıyıda ki midye kabuklarını.
Aynı dalgalar getirmiş.
Duymak istemedigim kokular içinden.
Tanıdık kokunu ayırıyorum.
Nefesimi içime çekerken.
Kıyıların da masaları,sandalyeleri.
Tahta olan, çay bahçeleri vardı.
Şimdi de var,lakin masalar da.
Sandalyeler de plastik artık.
Kıyıda ki kumların aynı.
Şu sandalın gölgesinde uyuyan.
Küçük beyaz köpek de öyle.
Ne güzel uyuyor.
Yıkık iskelenin demirlerine.
Takılıp kalan naylon poşetler.
Gözümü rahatsiz ediyor çok.
Çünkü onlar tanıdık değil.
Şu martı,şu karga, şu güvercin aynı.
Gölgesinde oturup kaldığım.
Salkım söğüt de değişmemiş.
Bir çınarlar eksik, neredeler onlar.
Hışırtıları kalmış kulağım da.
Tek eksiğin onlar olsun.
Üzülme deniz.
Ben de aynı değilim nasılsa.
Tıpkı senin gibi,uzaktan.
Bakılınca beni andırıyorum biraz.
M.Gülderen Şancı
0 yorum:
Yorum Gönder