Ruhum Ve Ben...

Hani öyle anlar vardır ki kendini dahi sevmezsin fazlalıkmışsın hissine kapılırsın. Neden niçin  öyle hissederiz onu da bilemem.  Hem de sebepsiz yere durduk yere. Geçip gitmek bütün tanıdıklarını ardında bırakmak geri kalan  ömrünü tek bir başına yaşamak istersin de cesaret edemezsin. 

 Bu da insanı bunaltır ,kıskaca sokar, sıkar ,gerer ve her an  o ipleri koparmak için bütün gücünü toplarsın da yine de bir halt edemezsin. Yapsan bir türlü,yapmasan bir türlüdür :(İşte öyle berbat  durumdayım yine  çatasım  var birilerine :(

 Bana göre değildir ki yürekleri kırmak ,ezmek.Yine ruhum yaramaz bir  çocuk gibi laf anlamaz :(Asi ruhuma söz geçiremediğimden  kabuğuma bürünüp oturasım var dört duvarlar arasında  kimselere  kendimi hissettirmeden.

 Bu da ruhumun gelgitleri alışmalıyım böylesine  zorluklarına.Geçecek anlıktır bu durumlarım kısadır  göz açıp kapayıncayadır.Acaba burçlarla alakası olabilir mi? Diye düşündüğüm anlar çoktur...