Kimilerine toz pembe tül uçuşluğun da hafifce geçen kimilerimize de demirden gemileri karada yüzdürmek gibi zorlayan bir ömür yiyici.Kimilerimizin yarım kalan hayallerini rafa kaldırma vakitleri gelipte istemeyerek kaldırdığında,arada raftan alıp yeniden bir iki oluşan tozlarını üfleyerek hayaller denizin de boşa kulaç atmalar bile bile akıntıya ters yüzmeler.
Sonrasında öyle bir an gelip te o tozlu rafı emanet bırakılan hayallerle baş başa bırakıp hiç yanına yöresine uğramamak.Can acıtsa da zaman içinde acılarda nasırlaşıyor bunu yaşayarak öğrenmek.Bilinen tek şey kader herkese ayrı yazılıyor kimileri iltimaslı,kimileri umudunu öbür dünyada soracağı sorunun cevabını alma ümidiyle aldığı nefesi vermeye devam edip gidiyor.
Gün gelecek aldığı nefes son olup dışarı değil içeri üflenecek işte bunun adı da son nefes olacak.
Ve aşağıda Hicaz makamında Sâdettin Kaynak'ın bestelediği,sözlerini Mustafa Nâfiz Irmak'ın yazdığı çok güzel çok sevdiğim eserini haydi beraber dinleyelim mi?
Son ümidim de bitti,kuş gibi uçtu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder